اختلال طیف اوتیسم (Autism Spectrum Disorder – ASD) وضعیتی است که در اوایل رشد دوران کودکی ظاهر می شود و از نظر شدت علائم، در افراد مختلف متفاوت است. این وضعیت با تاثیر بر ساختار و عملکرد مغز و سیستم عصبی منجر به بروز علائم بالینی می شود. این علائم در سه گروه اصلی تقسیم بندی می شوند:
- اختلال در مهارت های اجتماعی
- مشکلات ارتباطی و تعامل با دیگران
- علایق محدود و اقدامات تکراری
این مشکلات می تواند در توانایی افراد مبتلا برای عملکرد در محیط های اجتماعی، تحصیلی و شغلی اختلال ایجاد کند. افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم همچنین در معرض خطر ابتلا به مشکلات روانپزشکی مانند اضطراب، افسردگی، اختلال وسواس فکری و اختلالات مرتبط با غذا خوردن هستند.
اوتیسم به عنوان یک “طیف” اختلال شناخته می شود زیرا افراد مبتلا به اوتیسم دارای طیف وسیعی از ویژگی ها، نیازها، نقاط قوت و چالش ها هستند.
افراد در هر سن، نژاد، قومیت، جنسیت و پیشینه اقتصادی را می توان با اختلال طیف اوتیسم تشخیص داد.
اگرچه اختلال طیف اوتیسم می تواند یک اختلال مادام العمر باشد، اما درمان ها، خدمات و حمایت ها می توانند سلامت، رفاه و عملکرد روزانه فرد را بهبود بخشند.
چندین تشخیص که قبلا به عنوان بیماری های جداگانه طبقه بندی می شدند، اکنون تحت تشخیص اختلال طیف اوتیسم با هم گروه بندی می شوند. به عنوان مثال، اختلال اوتیسم اصطلاحی بود که در مورد افراد مبتلا به ارتباط کلامی محدود همراه با ناتوانی ذهنی، استفاده می شد. در مقابل، سندرم آسپرگر (Asperger syndrome) تشخیصی بود که قبلا برای افراد مبتلا با هوش متوسط یا بالاتر از حد متوسط که در رشد زبان خود تأخیر نداشتند، اعمال می شد. تشخیص گسترده تر اختلال طیف اوتیسم به این دلیل ایجاد شد که بسیاری از افراد مبتلا، خارج از تعاریف دقیق تشخیص های محدودتر قرار می گیرند و توانایی های فکری و ارتباطی آنها ممکن است در طول زمان تغییر کند. با این حال، برخی از افرادی که قبلا با یکی از زیرگروه ها تشخیص داده شده بودند، اکنون تمام معیارهای تشخیص جدید را ندارند.
منابع:
https://medlineplus.gov/genetics/condition/autism-spectrum-disorder
https://www.niehs.nih.gov/health/topics/conditions/autism
https://www.nimh.nih.gov/health/publications/autism-spectrum-disorder
https://www.nichd.nih.gov/health/topics/autism