سرطان مثانه

12 خرداد 1401 admin سرطان های دستگاه ادراری, سرطان های شایع دیدگاه‌ها برای سرطان مثانه بسته هستند

مقدمه
آمار
عوامل خطر
علائم و نشانه ها
تشخیص
مراحل و درجه بندی
انواع درمان
درمان بر اساس مرحله
درباره کار آزمایی های بالینی
آخرین تحقیقات
مقاومت در برابر درمان
مراقبت های بعدی
بقا
سوالاتی که باید از تیم مراقبت های بهداشتی بپرسید

مقدمه

در مورد مثانه، لگن کلیه و حالب


مثانه یک عضو توخالی در لگن است که ادرار را قبل از خروج از بدن در هنگام ادرار ذخیره می کند. این عملکرد مثانه را به بخش مهمی از دستگاه ادراری تبدیل می کند. دستگاه ادراری نیز از کلیه ها، حالب ها و مجرای ادرار تشکیل شده است. بخش لگنی کلیه قسمتی قیف مانند از کلیه است که ادرار را جمع آوری کرده و به حالب می فرستد. حالب لوله ای است که از هر کلیه به مثانه می رود. مجرای ادرار لوله ای است که ادرار را از بدن خارج می کند. غده پروستات نیز بخشی از دستگاه ادراری است.

مثانه مانند سایر قسمت های دستگاه ادراری با لایه ای از سلول ها به نام یوروتلیوم پوشیده شده است. این لایه سلولی از ماهیچه های دیواره مثانه به نام عضله پروپریا توسط یک نوار نازک فیبری به نام lamina propria جدا می شود.

درباره سرطان مثانه


سرطان مثانه زمانی شروع می‌شود که سلول‌های سالم در پوشش مثانه – معمولاً سلول‌های ادراری – تغییر می‌کنند و خارج از کنترل رشد می‌کنند و توده‌ای به نام تومور را تشکیل می‌دهند. سلول های اروتلیال نیز لگن کلیه و حالب را می پوشانند. سرطانی که در لگن کلیه و حالب ایجاد می شود نیز نوعی سرطان مجرای ادراری محسوب می شود و اغلب به آن سرطان مجرای ادراری فوقانی می گویند. در بیشتر موارد، درمان آن تقریباً مانند سرطان مثانه است و در این راهنما توضیح داده شده است. تومور می تواند سرطانی یا خوش خیم باشد. تومور سرطانی بدخیم است، به این معنی که می تواند رشد کند و به سایر قسمت های بدن گسترش یابد. تومور خوش خیم به این معنی است که تومور می تواند رشد کند اما گسترش نمی یابد. تومورهای خوش خیم مثانه بسیار نادر هستند.

انواع سرطان مثانه


نوع سرطان مثانه به نحوه نگاه سلول های تومور در زیر میکروسکوپ بستگی دارد. 3 نوع اصلی سرطان مثانه عبارتند از:

کارسینوم اروتلیال کارسینوم اروتلیال (یا UCC) حدود 90 درصد از تمام سرطان های مثانه را تشکیل می دهد. همچنین 10 تا 15 درصد از سرطان های کلیه تشخیص داده شده در بزرگسالان را تشکیل می دهد. در سلول های ادراری موجود در دستگاه ادراری شروع می شود. کارسینوم اوروتلیال گاهی اوقات کارسینوم سلول انتقالی یا TCC نیز نامیده می شود.

سرطان سلولی فلسی (سنگ فرشی) . سلول های سنگفرشی در پوشش مثانه در پاسخ به تحریک و التهاب ایجاد می شوند. با گذشت زمان، این سلول ها ممکن است سرطانی شوند. کارسینوم سلول سنگفرشی حدود 4 درصد از کل سرطان های مثانه را تشکیل می دهد.

آدنوکارسینوم. این نوع حدود 2 درصد از تمام سرطان های مثانه را تشکیل می دهد و از سلول های غده ای ایجاد می شود.

انواع دیگری از سرطان مثانه کمتر رایج است، از جمله سارکوم مثانه و سرطان مثانه سلول کوچک و غیره. سارکوم مثانه اغلب در لایه های چربی یا ماهیچه ای مثانه شروع می شود. سرطان مثانه سلول های کوچک یک نوع نادر از سرطان مثانه است که احتمالاً به سایر قسمت های بدن گسترش می یابد.

راه های دیگر برای توصیف سرطان مثانه


سرطان مثانه علاوه بر نوع سلولی آن ممکن است به عنوان غیر تهاجمی، غیر تهاجمی عضلانی یا عضلانی تهاجمی توصیف شود.

غیر تهاجمی: سرطان مثانه غیر تهاجمی شامل کارسینوم پاپیلاری غیرتهاجمی و کارسینوم درجا (CIS) است. کارسینوم پاپیلاری غیرتهاجمی رشدی است که در بخش کوچکی از بافت یافت می شود و به راحتی برداشته می شود. به این مرحله تا می گویند. CIS سرطانی است که فقط روی یا نزدیک سطح مثانه یافت می شود که به آن مرحله Tis می گویند. برای اطلاعات بیشتر به مراحل و نمرات مراجعه کنید.

غیر تهاجمی عضلانی. سرطان مثانه غیر تهاجمی عضلانی معمولاً فقط به لایه لامینا پروپریا رشد می‌کند و نه به عضله، که مرحله I نیز نامیده می‌شود. سرطان غیر تهاجمی عضلانی نیز ممکن است سرطان سطحی نامیده شود، اگرچه این اصطلاح کمتر مورد استفاده قرار می‌گیرد زیرا ممکن است اشتباه باشد. نشان می دهد که سرطان جدی نیست.

عضلانی تهاجمی. سرطان مثانه مهاجم عضلانی به عضله دیواره مثانه و گاهی اوقات به لایه های چربی یا بافت ها یا اندام های اطراف خارج از مثانه رشد کرده است.

توجه به این نکته ضروری است که سرطان مثانه غیر تهاجمی عضلانی امکان انتشار به عضله مثانه یا سایر قسمت های بدن را دارد. علاوه بر این، همه انواع سلولی سرطان مثانه می توانند از طریق فرآیندی به نام متاستاز فراتر از مثانه به سایر نواحی بدن گسترش یابند.

اگر تومور مثانه به اندام های اطراف مانند رحم، واژن، غده پروستات و/یا ماهیچه های مجاور گسترش یافته باشد، به آن بیماری پیشرفته موضعی می گویند. سرطان مثانه نیز اغلب به غدد لنفاوی در لگن گسترش می یابد. اگر به کبد، استخوان ها، ریه ها، غدد لنفاوی خارج از لگن یا سایر قسمت های بدن گسترش یافته باشد، سرطان را بیماری متاستاتیک می نامند. این با جزئیات بیشتر در مراحل و درجه بندی توضیح داده شده است.

آمار

تخمین زده می شود که 81180 بزرگسال (61700 مرد و 19480 زن) در ایالات متحده به سرطان مثانه مبتلا شوند. سیگار کشیدن 47 درصد از همه این موارد را تشکیل می دهد (به عوامل خطر مراجعه کنید). در سراسر جهان، در سال 2020، 573278 نفر به سرطان مثانه مبتلا شدند.

پس از سال ها افزایش، تعداد موارد سرطان مثانه در ایالات متحده به طور پیوسته از سال 2009 تا 2018 حدود 1٪ در سال کاهش یافت. در بین مردان، سرطان مثانه چهارمین سرطان شایع است. مردان 4 برابر بیشتر از زنان به این بیماری مبتلا می شوند. علاوه بر این، میزان بروز در مردان سفید پوست دو برابر مردان سیاه پوست است.

سرطان مثانه بیشتر افراد مسن را تحت تاثیر قرار می دهد. حدود 90 درصد افراد مبتلا به سرطان مثانه بالای 55 سال سن دارند. میانگین سنی افراد مبتلا به سرطان مثانه 73 سال است.

تخمین زده می شود که امسال 17100 مرگ (12120 مرد و 4980 زن) بر اثر این بیماری در آمریکا رخ دهد. در سراسر جهان، حدود 212536 نفر در سال 2020 بر اثر سرطان مثانه جان خود را از دست دادند. در میان مردان در ایالات متحده، سرطان مثانه هشتمین علت شایع مرگ ناشی از سرطان است. با این حال، میزان مرگ و میر ناشی از سرطان مثانه از سال 2015 تا 2019 تقریباً 2 درصد کاهش یافته است، پس از چندین دهه بدون تغییر قابل توجه.

نرخ بقای 5 ساله به شما می گوید چند درصد از مردم حداقل 5 سال پس از کشف سرطان زندگی می کنند. درصد به معنای چند نفر از 100 است. میزان بقای عمومی 5 ساله برای افراد مبتلا به سرطان مثانه 77٪ است.

با این حال، میزان بقا به عوامل زیادی بستگی دارد، از جمله نوع و مرحله سرطان مثانه که تشخیص داده می شود. میزان بقای 5 ساله افراد مبتلا به سرطان مثانه که فراتر از لایه داخلی دیواره مثانه گسترش نیافته است 96 درصد است. تقریباً نیمی از افراد با این مرحله تشخیص داده می شوند.

اگر تومور مهاجم باشد اما هنوز به خارج از مثانه گسترش نیافته باشد، میزان بقای 5 ساله 70 درصد است. حدود 33 درصد از سرطان های مثانه در این مرحله تشخیص داده می شوند. اگر سرطان از طریق مثانه به بافت اطراف گسترش یابد یا به غدد لنفاوی یا اندام های مجاور گسترش یافته باشد، میزان بقای 5 ساله 38٪ است. اگر سرطان به نقاط دورتر بدن گسترش یافته باشد، میزان بقای 5 ساله 6 درصد است. حدود 4 درصد از افراد با این مرحله تشخیص داده می شوند.

لازم به یادآوری است که آمار مربوط به میزان بقای افراد مبتلا به سرطان مثانه یک تخمین است. این تخمین از داده های سالانه بر اساس تعداد افراد مبتلا به این سرطان در ایالات متحده بدست می آید. همچنین کارشناسان آمار بقا را هر 5 سال یکبار اندازه گیری می کنند. این بدان معناست که تخمین ممکن است منعکس کننده نتایج پیشرفت در نحوه تشخیص یا درمان سرطان مثانه از 5 سال گذشته نباشد. اگر در مورد این اطلاعات سوالی دارید با پزشک خود صحبت کنید. درباره درک آمار بیشتر بیاموزید.

عوامل خطر

عامل خطر در سرطان هر عاملیست که احتمال ابتلای فرد به سرطان را افزایش دهد. اگرچه عوامل خطر اغلب بر ایجاد سرطان تأثیر می‌گذارند، اما بیشتر آنها مستقیماً باعث سرطان نمی‌شوند. برخی از افراد با چندین عامل خطر هرگز به سرطان مبتلا نمی شوند، در حالی که برخی دیگر که هیچ فاکتور خطر شناخته شده ای ندارند، دچار سرطان می شوند. دانستن عوامل خطر و صحبت در مورد آنها با پزشک ممکن است به شما کمک کند شیوه زندگی و مراقبت های بهداشتی آگاهانه تری داشته باشید.

عوامل زیر ممکن است خطر ابتلا به سرطان مثانه را در فرد افزایش دهد:

مصرف تنباکو. شایع ترین عامل خطر، کشیدن سیگار است، اگرچه کشیدن سیگار برگ و پیپ نیز می تواند خطر ابتلا به سرطان مثانه را افزایش دهد. احتمال ابتلا به سرطان مثانه در افراد سیگاری 4 تا 7 برابر بیشتر از افراد غیرسیگاری است.

سن. شانس تشخیص سرطان مثانه با افزایش سن افزایش می یابد. بیش از 70 درصد افراد مبتلا به سرطان مثانه بالای 65 سال سن دارند.

جنسیت. مردان 4 برابر بیشتر از زنان در معرض ابتلا به سرطان مثانه هستند، اما زنان بیشتر از مردان در معرض مرگ در اثر ابتلا به سرطان مثانه هستند. همچنین زنان ممکن است تشخیص تاخیری سرطان مثانه را تجربه کنند.

نژاد. احتمال ابتلا به سرطان مثانه در افراد سفیدپوست بیش از دو برابر سیاه‌پوستان است، اما سیاه‌پوستان دو برابر بیشتر در معرض خطر مرگ ناشی از این بیماری هستند.

مواد شیمیایی. مواد شیمیایی مورد استفاده در صنایع نساجی، لاستیک، چرم، رنگ، رنگ و چاپ. برخی از مواد شیمیایی طبیعی؛ و مواد شیمیایی به نام آمین های معطر و غیره نیز می توانند خطر ابتلا به سرطان مثانه را افزایش دهند.

مشکلات مزمن مثانه سنگ ها و عفونت های مثانه ممکن است خطر ابتلا به سرطان مثانه را افزایش دهند. سرطان مثانه ممکن است برای افرادی که از کمر به پایین فلج هستند و مجبور به استفاده از کاتتر ادراری هستند و عفونت‌های ادراری زیادی داشته‌اند شایع‌تر باشد.

استفاده از سیکلوفسفامید افرادی که شیمی درمانی با سیکلوفسفامید انجام داده اند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به سرطان مثانه هستند.

مصرف پیوگلیتازون (Actos). در سال 2011، سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) هشدار داد افرادی که داروی دیابت پیوگلیتازون را برای بیش از 1 سال مصرف کرده‌اند، ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سرطان مثانه باشند. با این حال، مطالعات منتشر شده نتایج متناقضی را نشان داده است.

تاریخچه شخصی. افرادی که قبلاً یک بار به سرطان مثانه مبتلا شده اند، احتمال بیشتری دارد که دوباره به سرطان مثانه مبتلا شوند.

شیستوزومیازیس افرادی که به برخی از اشکال این بیماری انگلی مبتلا هستند، بیشتر در معرض ابتلا به سرطان مثانه سلول سنگفرشی هستند. شیستوزومیازیس در بخش هایی از آفریقا، آمریکای جنوبی، آسیای جنوب شرقی و خاورمیانه دیده می شود.

سندرم لینچ و سایر سندرم های ژنتیکی. افراد مبتلا به یک بیماری ارثی به نام سندرم لینچ، که قبلاً سرطان روده بزرگ غیر پولیپوز ارثی یا HNPCC نامیده می شد، یا سایر استعدادهای ژنتیکی ممکن است در معرض خطر ابتلا به سرطان مثانه (دستگاه فوقانی و تحتانی) باشند. مهم است که سابقه خانوادگی سرطان خود را با پزشک خود مرور کنید.

قرار گرفتن در معرض آرسنیک. آرسنیک یک ماده طبیعی است که اگر به مقدار زیاد مصرف شود می تواند باعث مشکلات سلامتی شود. هنگامی که در آب آشامیدنی یافت می شود، با افزایش خطر ابتلا به سرطان مثانه مرتبط است. احتمال قرار گرفتن در معرض آرسنیک به محل زندگی شما و اینکه آیا آب مورد نیاز خود را از یک چاه یا از سیستمی که استانداردهای سطوح قابل قبول آرسنیک را برآورده می کند تامین می کنید، بستگی دارد.

علائم و نشانه ها

افراد مبتلا به سرطان مثانه ممکن است علائم یا نشانه های زیر را تجربه کنند. گاهی اوقات افراد مبتلا به سرطان مثانه هیچ یک از این تغییرات را ندارند. یا، علت یک علامت ممکن است یک وضعیت پزشکی متفاوت باشد که سرطان نیست.

  • خون یا لخته شدن خون در ادرار
  • احساس درد یا سوزش در هنگام ادرار
  • تکرر ادرار
  • احساس نیاز به دفعات ادرار در طول شب
  • احساس نیاز به ادرار کردن، اما عدم توانایی در دفع ادرار
  • کمردرد در یک طرف بدن

بیشتر اوقات، سرطان مثانه پس از اطلاع پزشک از وجود خون در ادرار که هماچوری نیز نامیده می شود، تشخیص داده می شود. “هماچوری ناخالص” به این معنی است که خون کافی در ادرار وجود دارد که بیمار بتواند آن را ببیند. همچنین ممکن است مقدار کمی خون در ادرار وجود داشته باشد که دیده نشود. به این “هماچوری میکروسکوپی” می گویند و فقط با آزمایش ادرار می توان آن را پیدا کرد.

آزمایشات عمومی ادرار برای تشخیص خاص سرطان مثانه استفاده نمی شود زیرا هماچوری می تواند نشانه ای از چندین بیماری دیگر باشد که سرطانی نیستند، مانند عفونت یا سنگ کلیه. یکی از انواع آزمایش ادرار که می تواند تشخیص دهد آیا سرطان وجود دارد، سیتولوژی است، آزمایشی که در آن ادرار زیر میکروسکوپ برای جستجوی سلول های سرطانی بررسی می شود (برای اطلاعات بیشتر به تشخیص مراجعه کنید).

گاهی اوقات وقتی اولین علائم سرطان مثانه ظاهر می شود، سرطان قبلاً به قسمت دیگری از بدن گسترش یافته است. در این شرایط، علائم بستگی به محل گسترش سرطان دارد. به عنوان مثال، سرطانی که به ریه ها گسترش یافته است ممکن است باعث سرفه یا تنگی نفس شود، گسترش به کبد ممکن است باعث درد شکمی یا یرقان (زردی پوست و سفیدی چشم ها) و گسترش به استخوان ممکن است باعث درد استخوان شود. یا شکستگی (شکستگی استخوان). سایر علائم سرطان مثانه پیشرفته ممکن است شامل درد در پشت یا لگن، کاهش اشتهای غیرقابل توضیح و کاهش وزن باشد.

اگر در مورد تغییراتی که تجربه می کنید نگران هستید، لطفاً با پزشک خود صحبت کنید. پزشک از شما می پرسد که چه مدت و چند وقت یکبار علائم(ها) را تجربه کرده اید، علاوه بر سوالات دیگر. این برای کمک به کشف علت مشکل است که تشخیص نامیده می شود.

اگر سرطان تشخیص داده شود، تسکین علائم همچنان بخش مهمی از مراقبت و درمان سرطان است. این ممکن است مراقبت تسکینی یا مراقبت حمایتی نامیده شود. اغلب بلافاصله پس از تشخیص شروع می شود و در طول درمان ادامه می یابد. توصیه می شود حتما با تیم مراقبت های بهداشتی خود در مورد علائمی که تجربه می کنید، از جمله علائم جدید یا تغییر علائم، صحبت کنید.

تشخیص

پزشکان از آزمایش های زیادی برای یافتن یا تشخیص سرطان استفاده می کنند. آنها همچنین آزمایشاتی را انجام می دهند تا بفهمند آیا سرطان از جایی که شروع شده به قسمت دیگری از بدن سرایت کرده است یا خیر. اگر این اتفاق بیفتد، متاستاز نامیده می شود. به عنوان مثال، آزمایش های تصویربرداری می توانند نشان دهند که آیا سرطان گسترش یافته است یا خیر.

تست های تصویربرداری تصاویری از داخل بدن را نشان می دهد. پزشکان همچنین ممکن است آزمایشاتی را انجام دهند تا بفهمند کدام درمان می تواند بهترین کار را انجام دهد.

برای اکثر انواع سرطان، بیوپسی تنها راه مطمئنی است که پزشک می‌تواند بداند آیا ناحیه‌ای از بدن سرطان دارد یا خیر. در بیوپسی، پزشک نمونه کوچکی از بافت را برای آزمایش در آزمایشگاه می گیرد. اگر بیوپسی امکان پذیر نباشد، پزشک ممکن است آزمایش های دیگری را پیشنهاد کند که به تشخیص کمک می کند.

در این بخش گزینه هایی برای تشخیص سرطان مثانه توضیح داده شده است. تمام تست های ذکر شده در زیر برای هر فرد مورد استفاده قرار نخواهد گرفت. پزشک ممکن است این عوامل را هنگام انتخاب یک آزمایش تشخیصی در نظر بگیرد:

  • نوع سرطان مشکوک
  • علائم و نشانه ها
  • سن و سلامت عمومی
  • نتایج آزمایشات پزشکی قبلی

سرطان مثانه هر چه زودتر تشخیص داده شود، شانس درمان و درمان موفق بیشتر است. با این حال، هنوز آزمایشی به اندازه کافی دقیق برای غربالگری عمومی از نظر سرطان مثانه وجود ندارد، بنابراین اکثر افراد پس از بروز علائم، سرطان مثانه تشخیص داده می شوند. در نتیجه، برخی از افراد زمانی که سرطان پیدا می شود، بیماری پیشرفته تری (در مرحله بعدی) دارند. با این حال، اغلب افراد معمولاً مبتلا به سرطان مثانه غیرتهاجمی تشخیص داده می شوند (به مقدمه مراجعه کنید).

آزمایشات زیر ممکن است برای تشخیص و کسب اطلاعات بیشتر در مورد سرطان مثانه استفاده شود:

آزمایشات ادرار اگر مقداری خون در ادرار یافت شده باشد، می توان آزمایش سیتولوژی ادرار را تجویز کرد. سیتولوژی ادرار اغلب از یک نمونه ادرار تصادفی از ادرار طبیعی استفاده می کند تا مشخص شود آیا ادرار حاوی سلول های تومور است یا خیر. اگر بیمار تحت سیستوسکوپی باشد (به زیر مراجعه کنید)، ممکن است یک آزمایش اضافی انجام شود که شامل شستشوی مثانه و جمع آوری مایع از طریق سیستوسکوپ یا از طریق لوله کوچک دیگری است که به مجرای ادرار وارد می شود. نمونه را می توان به روش های مختلفی آزمایش کرد. متداول ترین راه، بررسی سلول ها در زیر میکروسکوپ است که سیتولوژی ادرار نامیده می شود. آزمایش‌های ادرار دیگری با استفاده از آنالیز مولکولی وجود دارد که می‌توان برای کمک به یافتن سرطان، معمولاً همزمان با سیتولوژی ادراری، انجام داد.
سیستوسکوپی. سیستوسکوپی روش اصلی تشخیصی برای سرطان مثانه است. این به پزشک اجازه می دهد تا با یک لوله نازک، روشن و انعطاف پذیر به نام سیستوسکوپ، داخل بدن را ببیند. سیستوسکوپی انعطاف پذیر در مطب پزشک انجام می شود و نیازی به بیهوشی ندارد که دارویی است که حس درد را مسدود می کند. این روش کوتاه می تواند رشد تومور در مثانه را تشخیص دهد و نیاز به بیوپسی یا جراحی را مشخص کند.

بیوپسی / برداشتن تومور مثانه از طریق مجرای ادرار (TURBT). اگر در طول سیستوسکوپی بافت غیر طبیعی پیدا شود، پزشک بیوپسی را انجام می دهد. بیوپسی برداشتن مقدار کمی از بافت برای بررسی زیر میکروسکوپ است. این روش جراحی برداشتن تومور مثانه از طریق مجرای ادرار یا TURBT نامیده می شود.

در طی TURBT، پزشک تومور و نمونه ای از عضله مثانه نزدیک تومور را برمی دارد. پزشک همچنین می تواند بر اساس نتایج سیستوسکوپی تصمیم به انجام نمونه برداری اضافی از سایر قسمت های مثانه بگیرد. روش دیگری که اغلب قبل از تکمیل TURBT انجام می شود EUA (معاینه تحت بیهوشی) نام دارد. در این روش، متخصص اورولوژی مثانه را ارزیابی می کند تا ببیند آیا می توان توده ای را احساس کرد یا خیر. هر نمونه بافتی که در طول TURBT برداشته شود، سپس توسط آسیب شناس (پاتولوژیست) آنالیز می شود. پاتولوژیست پزشکی است که در تفسیر تست های آزمایشگاهی و ارزیابی سلول ها، بافت ها و اندام ها برای تشخیص بیماری تخصص دارد.

TURBT برای تشخیص سرطان مثانه و کشف نوع تومور، میزان رشد آن در لایه‌های مثانه و شناسایی هرگونه تغییرات سرطانی میکروسکوپی اضافی، به نام کارسینوم در محل (CIS) استفاده می‌شود (به قسمت های بعدی مراجعه کنید). TURBT همچنین می تواند به عنوان درمانی برای یک تومور غیر تهاجمی عضلانی استفاده شود (به انواع درمان مراجعه کنید).

آزمایش‌های تصویربرداری زیر ممکن است برای کشف گسترش سرطان مثانه و کمک به مرحله‌بندی استفاده شود.

توموگرافی کامپیوتری (CT یا CAT) اسکن. سی تی اسکن با استفاده از اشعه ایکس از زوایای مختلف از داخل بدن عکس می گیرد. یک کامپیوتر این تصاویر را در یک تصویر سه بعدی با جزئیات ترکیب می کند که ناهنجاری ها یا تومورها را نشان می دهد. سی تی اسکن می تواند برای اندازه گیری اندازه تومور و شناسایی غدد لنفاوی بزرگ شده استفاده شود که ممکن است نشان دهنده گسترش سرطان باشد. گاهی اوقات، یک رنگ مخصوص به نام ماده کنتراست قبل از اسکن داده می شود تا جزئیات بهتری بر روی تصویر ارائه شود. این رنگ را می توان به داخل ورید بیمار تزریق کرد (داخل وریدی) یا به صورت مایع برای بلع دادن تجویز کرد. قبل از انجام این آزمایش، بیماران باید به کارکنانی که این آزمایش را انجام می دهند، بگویند که آیا به ید یا سایر مواد حاجب حساسیت دارند. رنگ کنتراست داخل وریدی که در سی تی اسکن استفاده می شود می تواند باعث مشکلات کلیوی شود، بنابراین بیماران با هر نوع مشکل کلیوی باید قبل از انجام اسکن به کارکنان اطلاع دهند.

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI). MRI برای تولید تصاویر دقیق از بدن از میدان های مغناطیسی بجای اشعه ایکس استفاده می کند. MRI می تواند برای اندازه گیری اندازه تومور و شناسایی غدد لنفاوی بزرگ شده استفاده شود که ممکن است نشان دهنده گسترش سرطان باشد. یک رنگ مخصوص به نام ماده کنتراست قبل از اسکن داده می شود تا تصویر واضح تری ایجاد شود. این رنگ با رنگی که برای سی تی اسکن داده می شود متفاوت است (به بالا مراجعه کنید) و می تواند در رگ بیمار تزریق شود.

توموگرافی گسیل پوزیترون (PET) یا اسکن PET-CT. اسکن PET معمولاً با یک سی تی اسکن (به بالا مراجعه کنید) ترکیب می شود که اسکن PET-CT نامیده می شود. با این حال، ممکن است بشنوید که پزشک به این روش فقط به عنوان اسکن PET اشاره می کند. اسکن PET راهی برای ایجاد تصاویری از اندام ها و بافت های داخل بدن است. مقدار کمی از یک ماده رادیواکتیو به بدن بیمار تزریق می شود. این ماده توسط سلول هایی جذب می شود که بیشترین انرژی را مصرف می کنند. از آنجایی که سرطان تمایل به استفاده فعال از انرژی دارد، ماده رادیواکتیو بیشتری را جذب می کند. سپس یک اسکنر این ماده را شناسایی می کند تا تصاویری از داخل بدن تولید کند.

تحقیقات در حال انجام نشان می دهد که اسکن PET احتمالاً به یافتن سرطان مثانه کمک می کند که بهتر از سی تی اسکن یا MRI به تنهایی در شرایط خاص گسترش یافته است. با وجود این، اسکن PET تصویربرداری استاندارد برای سرطان مثانه در نظر گرفته نمی شود و معمولا برای این بیماری استفاده نمی شود.

سونوگرافی. سونوگرافی از امواج صوتی برای ایجاد تصویری از اندام های داخلی استفاده می کند. این می تواند به تشخیص مسدود شدن کلیه ها یا حالب کمک کند. این آزمایش به هیچ نوع ماده حاجب نیاز ندارد.

پس از انجام آزمایش‌های تشخیصی، پزشک همه نتایج را بررسی می‌کند. اگر تشخیص سرطان باشد، این نتایج همچنین به پزشک در توصیف سرطان کمک می کند. به این مرحله بندی و درجه بندی می گویند.

مراحل و درجه بندی

مرحله بندی یا Staging روشی برای توصیف محل قرارگیری سرطان، حمله یا گسترش آن و اینکه آیا سایر قسمت های بدن را تحت تاثیر قرار می دهد یا خیر.

پزشکان از آزمایش‌های تشخیصی برای پی بردن به مرحله یا Stage سرطان استفاده می‌کنند، بنابراین مرحله‌بندی ممکن است تا زمانی که همه آزمایش‌ها تمام نشده باشد، کامل نباشد. دانستن مرحله به پزشک کمک می کند تا بهترین نوع درمان را تعیین کند و می تواند به پیش بینی پیش آگهی بیمار، که شانس بهبودی است، کمک کند. شرح مراحل مختلفی برای انواع مختلف سرطان وجود دارد.

برای سرطان مثانه، مرحله بر اساس بررسی نمونه برداشته شده در طول TURBT (به تشخیص مراجعه کنید ) و یافتن اینکه آیا سرطان به سایر قسمت‌های بدن گسترش یافته است، تعیین می‌شود.

سیستم مرحله بندی TNM

یکی از ابزارهایی که پزشکان برای توصیف مرحله استفاده می کنند، سیستم TNM است. پزشکان از نتایج آزمایشات و اسکن های تشخیصی برای پاسخ به این سؤالات استفاده می کنند:

  • تومور (T): تومور اولیه چقدر بزرگ است؟ در کجا قرار دارد؟
  • گره (N): آیا تومور به غدد لنفاوی گسترش یافته است؟ اگر هست کجا و چند تا؟
  • متاستاز (M): آیا سرطان به سایر قسمت های بدن گسترش یافته است؟ اگر هست کجا و چقدر؟

نتایج برای تعیین مرحله سرطان برای هر فرد ترکیب می شوند. 5 مرحله وجود دارد: مرحله 0 (صفر) و مراحل I تا IV (1 تا 4). تعیین مرحله یک روش مشترک برای توصیف سرطان ارائه می دهد، بنابراین پزشکان می توانند برای برنامه ریزی بهترین درمان ها با یکدیگر همکاری کنند.

مرحله بندی می تواند بالینی یا پاتولوژیک باشد. مرحله بندی بالینی بر اساس نتایج آزمایش های انجام شده قبل از جراحی است که ممکن است شامل شرح حال، معاینات فیزیکی، اسکن تصویربرداری و بیوپسی باشد. مرحله بندی پاتولوژیک بر اساس آنچه که بر اساس خود جراحی (مانند برداشتن کل مثانه) یافت می شود، از جمله نتایج معاینات فیزیکی، اسکن های تصویربرداری و بیوپسی است. به طور کلی، مرحله بندی پاتولوژیک بیشترین مقدار اطلاعات را برای پیش آگهی به تیم مراقبت های بهداشتی می دهد.

در اینجا جزئیات بیشتری در مورد هر بخش از سیستم TNM برای سرطان مثانه توضیح داده می شود:

تومور (T)

با استفاده از سیستم TNM، “T” به اضافه یک حرف و/یا عدد (0 تا 4) برای توصیف اندازه و محل تومور استفاده می شود. مراحل همچنین ممکن است به گروه های کوچکتری تقسیم شوند که به توصیف تومور با جزئیات بیشتر کمک می کند. اگر بیش از 1 تومور وجود داشته باشد، حرف کوچک “m” (چندین) به دسته مرحله “T” اضافه می شود. اگر مرحله “T” با حرف کوچک “c” شروع شود، به این معنی است که تومور از نظر بالینی مرحله بندی شده است. اگر با حروف کوچک “p” شروع شود، به این معنی است که تومور از نظر پاتولوژیک مرحله بندی شده است. اگر تومور بیمار برداشته شود، اطلاعات مرحله خاص تومور در زیر فهرست شده است.

سرطان مثانه

TX: تومور اولیه قابل ارزیابی نیست.

T0 (T به علاوه صفر): شواهدی از وجود تومور اولیه در مثانه وجود ندارد.

Ta: این به کارسینوم پاپیلاری غیرتهاجمی اشاره دارد. این نوع رشد اغلب در بخش کوچکی از بافت یافت می شود که به راحتی با TURBT قابل برداشتن است.

Tis: این مرحله سرطان درجا (CIS) یا “تومور تخت” است. این بدان معناست که سرطان فقط روی سطح مثانه یا نزدیک آن دیده می شود. پزشک همچنین ممکن است آن را سرطان مثانه غیر تهاجمی عضلانی، سرطان مثانه سطحی یا کارسینوم مسطح غیر تهاجمی بنامد. این نوع سرطان مثانه اغلب پس از درمان عود می کند، معمولاً به عنوان یک سرطان غیرتهاجمی دیگر در مثانه.

T1: تومور به بافت همبند (به نام lamina propria) گسترش یافته است که پوشش مثانه را از ماهیچه های زیر جدا می کند، اما عضله دیواره مثانه را درگیر نمی کند.

T2: تومور به عضله دیواره مثانه گسترش یافته است.

  • T2a: تومور به نیمه داخلی عضله دیواره مثانه گسترش یافته است که ممکن است به آن عضله سطحی گفته شود.
  • T2b: تومور به عضله عمیق مثانه (نیمه بیرونی عضله) گسترش یافته است.

T3: تومور به بافت پریوزیکال (بافت چربی که مثانه را احاطه کرده است) رشد کرده است.

  • T3a: همانطور که از طریق میکروسکوپ دیده می شود، تومور به بافت اطراف رحم رشد کرده است.
  • T3b: تومور به صورت ماکروسکوپی به بافت اطراف پری زیکال رشد کرده است. این بدان معناست که تومور(ها) به اندازه ای بزرگ است که در طول آزمایش های تصویربرداری دیده شود یا توسط پزشک دیده یا احساس شود.

T4: تومور به هر یک از موارد زیر گسترش یافته است: دیواره شکم، دیواره لگن، پروستات یا وزیکول منی مرد (لوله هایی که منی را حمل می کنند)، یا رحم یا واژن زن.

  • T4a: تومور به پروستات، وزیکول‌های منی، رحم یا واژن گسترش یافته است. برداشتن تومور با جراحی ممکن است هنوز در این مرحله امکان پذیر باشد.
  • T4b: تومور به دیواره لگن یا دیواره شکم گسترش یافته است. برداشتن تومور با جراحی ممکن است در این مرحله امکان پذیر نباشد.

لگن کلیه و حالب

TX: تومور اولیه قابل ارزیابی نیست.

T0 (T به علاوه صفر): هیچ شواهدی از وجود تومور اولیه در لگن کلیه یا حالب وجود ندارد

Ta: این به کارسینوم پاپیلاری غیرتهاجمی اشاره دارد. این نوع رشد اغلب در بخش کوچکی از بافت دیده می شود که به راحتی با برداشتن آندوسکوپی قابل برداشتن است.

Tis: این مرحله سرطان درجا (CIS) یا “تومور تخت” است.

T1: تومور به بافت همبند زیر پوشش لگن کلیه یا حالب گسترش یافته است.

T2: تومور به لایه عضلانی گسترش یافته است.

T3: تومور به چربی اطراف لگن (لایه‌های چربی اطراف کلیه)، به پارانشیم کلیه (بخشی از کلیه که خون را فیلتر می‌کند و ادرار می‌سازد) یا به چربی اطراف حالب رشد کرده است.

T4: تومور به اندام های مجاور یا به لایه بیرونی چربی روی کلیه گسترش یافته است.

گره (N)

“N” در سیستم مرحله بندی TNM مخفف غدد لنفاوی است. این اندام های کوچک لوبیایی شکل به مبارزه با عفونت کمک می کنند. غدد لنفاوی نزدیک جایی که سرطان شروع شده است، در داخل لگن واقعی (به نام غدد لنفاوی هیپوگاستریک، انسدادی، ایلیاک، پریوشیکال، لگنی، خاجی و پیش خاجی)، غدد لنفاوی منطقه ای نامیده می شوند. به غدد لنفاوی در سایر قسمت های بدن، غدد لنفاوی دور گفته می شود.

سرطان مثانه

NX: غدد لنفاوی منطقه قابل ارزیابی نیستند.

N0 (N به علاوه صفر): سرطان به غدد لنفاوی منطقه گسترش نیافته است.

N1: سرطان به 1 غدد لنفاوی منطقه ای در لگن گسترش یافته است.

N2: سرطان به 2 یا چند غدد لنفاوی منطقه ای در لگن گسترش یافته است.

N3: سرطان به غدد لنفاوی ایلیاک رایج که در پشت شریان های اصلی لگن، بالای مثانه قرار دارند، گسترش یافته است.

لگن کلیه و حالب

NX: غدد لنفاوی منطقه قابل ارزیابی نیستند.

N0 (N به علاوه صفر): سرطان به غدد لنفاوی منطقه گسترش نیافته است.

N1: سرطان در یک گره لنفاوی 2 سانتی متر یا کوچکتر است.

N2: سرطان در یک گره لنفاوی بزرگتر از 2 سانتی متر است یا به بیش از 1 غدد لنفاوی گسترش یافته است.

متاستاز (M)

“M” در سیستم TNM توصیف می کند که آیا سرطان به سایر قسمت های بدن گسترش یافته است که به آن متاستاز دوردست گفته می شود.

سرطان مثانه

M0 (M به علاوه صفر): بیماری متاستاز نداده است.

M1: متاستاز دور وجود دارد.

  • M1a: سرطان فقط به غدد لنفاوی خارج از لگن گسترش یافته است.
  • M1b: سرطان سایر قسمت های بدن را گسترش داده است.

لگن کلیه و حالب

M0 (M به علاوه صفر): بیماری متاستاز نداده است.

M1: متاستاز دور وجود دارد.

گروه بندی مرحله سرطان

پزشکان مرحله سرطان مثانه را با ترکیب طبقه بندی های T، N و M تعیین می کنند.

سرطان مثانه

مرحله 0a: این یک سرطان اولیه است که فقط در سطح پوشش داخلی مثانه یافت می شود. سلول های سرطانی با هم گروه بندی می شوند و اغلب می توان آنها را به راحتی حذف کرد. سرطان به عضله یا بافت همبند دیواره مثانه حمله نکرده است. به این نوع سرطان مثانه، کارسینوم اروتلیال پاپیلاری غیرتهاجمی (Ta, N0, M0) نیز گفته می شود.

مرحله 0is: این مرحله از سرطان که به عنوان تومور مسطح یا کارسینوم درجا (CIS) نیز شناخته می شود، تنها در پوشش داخلی مثانه یافت می شود. به سمت قسمت توخالی مثانه رشد نکرده و به لایه ضخیم ماهیچه یا بافت همبند مثانه (Tis, N0, M0) گسترش نیافته است. این سرطان همیشه یک سرطان با درجه بالا است (به “درجات” زیر مراجعه کنید) و یک بیماری تهاجمی در نظر گرفته می شود زیرا می تواند منجر به بیماری مهاجم عضلانی شود.

مرحله I : سرطان از طریق پوشش داخلی مثانه رشد کرده و به لامینا پروپریا وارد شده است. به لایه ضخیم عضله در دیواره مثانه یا به غدد لنفاوی یا سایر اندام ها (T1، N0، M0) گسترش نیافته است.

مرحله II : سرطان به دیواره عضلانی ضخیم مثانه گسترش یافته است. به آن سرطان مهاجم یا سرطان مهاجم عضلانی نیز می گویند. تومور به بافت چربی اطراف مثانه نرسیده و به غدد لنفاوی یا سایر اندام ها (T2، N0، M0) گسترش نیافته است.

مرحله III: سرطان در سراسر دیواره عضلانی به لایه چربی بافت اطراف مثانه (بافت پریوشیکال) یا به پروستات در مرد یا رحم و واژن در زن گسترش یافته است. یا، سرطان به غدد لنفاوی منطقه گسترش یافته است.

  • مرحله IIIA: تومور در بافت پروزیکال رشد کرده یا به پروستات، رحم یا واژن گسترش یافته است، اما به غدد لنفاوی یا سایر اندام ها (T3a، T3b، یا T4a؛ N0؛ M0) یا سرطان گسترش نیافته است. به یک گره لنفاوی منطقه ای منفرد (T1 تا T4a، N1، M0) گسترش یافته است.
  • مرحله IIIB: سرطان به 2 یا چند غدد لنفاوی منطقه ای یا به غدد لنفاوی ایلیاک رایج (T1 تا T4a، N2 یا N3، M0) گسترش یافته است.

مرحله IV: تومور به دیواره لگن یا دیواره شکم گسترش یافته است، یا سرطان به غدد لنفاوی خارج از لگن یا سایر قسمت های بدن گسترش یافته است.

  • مرحله IVA: تومور به دیواره لگن یا دیواره شکم گسترش یافته است، اما به سایر قسمت های بدن (T4b، هر N، M0) گسترش یافته است، یا سرطان به غدد لنفاوی واقع در خارج از لگن (هر T، هر T) گسترش یافته است. N، M1a).
  • مرحله IVB: سرطان سایر قسمت های بدن (هر T، هر N، M1b) را گسترش داده است.

لگن کلیه و حالب

مرحله 0a: این سرطان اولیه است که فقط در سطح پوشش داخلی لگن کلیه یا حالب دیده می شود. سلول های سرطانی با هم گروه بندی می شوند و اغلب می توان آنها را به راحتی حذف کرد. به این نوع سرطان، کارسینوم پاپیلاری غیر تهاجمی (Ta, N0, M0) نیز گفته می شود.

مرحله 0is: این مرحله از سرطان که به عنوان تومور مسطح یا کارسینوم درجا (CIS) نیز شناخته می شود، تنها در پوشش داخلی لگن کلیه یا حالب (Tis, N0, M0) یافت می شود.

مرحله I: سرطان به داخل پوشش داخلی لگن کلیه یا حالب رشد کرده است. سرطان به غدد لنفاوی یا سایر قسمت های بدن (T1، N0، M0) گسترش نیافته است.

مرحله II: سرطان به عضله پشت پوشش داخلی لگن کلیه یا حالب تبدیل شده است. سرطان به غدد لنفاوی یا سایر قسمت های بدن (T2، N0، M0) گسترش نیافته است.

مرحله III: سرطان از عضله عبور کرده و وارد چربی اطراف کلیه یا حالب یا پارانشیم کلیه شده است. سرطان به غدد لنفاوی یا سایر قسمت های بدن (T3، N0، M0) گسترش نیافته است.

مرحله IV: تومور به اندام های مجاور یا به لایه بیرونی چربی کلیه (T4، NX یا N0، M0) حمله کرده است، یا سرطان غدد لنفاوی را درگیر کرده است (هر T، N1 یا N2، M0)، یا وجود دارد. متاستاز دور (هر T، هر N، M1).

سرطان عود کننده

سرطان عود کننده سرطانی است که پس از درمان عود کرده است. اگر سرطان عود کند، دور دیگری از آزمایشات برای اطلاع از میزان عود وجود خواهد داشت. این آزمایش‌ها و اسکن‌ها اغلب مشابه آزمایش‌هایی هستند که در زمان تشخیص اولیه انجام می‌شوند .

درجه (G)

پزشکان همچنین این نوع سرطان را با درجه یا گرید آن (G) توصیف می کنند. این درجه نشان می دهد که سلول های سرطانی در زیر میکروسکوپ چقدر شبیه سلول های سالم هستند.

پزشک بافت سرطانی را با بافت سالم مقایسه می کند. بافت سالم معمولاً حاوی انواع مختلفی از سلول ها است که در کنار هم قرار گرفته اند. اگر سرطان شبیه به بافت سالم به نظر برسد و گروه بندی سلولی متفاوتی داشته باشد، آن را “متمایز” یا “تومور درجه پایین” می نامند. اگر بافت سرطانی بسیار متفاوت از بافت سالم به نظر برسد، به آن «تمایز ضعیف» یا «تومور درجه بالا» می گویند.

بسیاری از جراحان اورولوژی درجه تومور را بر اساس احتمال عود یا رشد و گسترش سرطان طبقه بندی می کنند که به آن پیشرفت می گویند. آنها اغلب درمان را بر اساس درجه و با استفاده از دسته بندی های زیر برنامه ریزی می کنند:

  • درجه کم (گرید پایین). این نوع سرطان ممکن است عود کند.
  • درجه بالا (گرید بالا). احتمال عود و رشد این نوع سرطان بیشتر است.

انواع درمان

این بخش انواع درمان هایی که استاندارد مراقبت از سرطان هستند را توضیح می دهد. “استاندارد مراقبت” به معنای بهترین درمان هایی است که تاکنون شناخته شده است. هنگام تصمیم گیری در مورد برنامه درمانی، به بیمار توصیه می شود که کار آزمایی بالینی را نیز به عنوان یک گزینه در نظر بگیرد. کارآزمایی بالینی یک مطالعه تحقیقاتی است که یک رویکرد جدید یا اصلاح شده را برای درمان آزمایش می کند. پزشکان می خواهند بدانند که آیا درمان جدید بی خطر، مؤثر و احتمالاً بهتر از درمان استاندارد است یا خیر. کار آزمایی های بالینی می‌توانند داروی جدید، ترکیب جدیدی از درمان‌های استاندارد، یا دوزهای جدید داروهای استاندارد یا سایر درمان‌ها را آزمایش کنند. کار آزمایی های بالینی گزینه بسیار خوبی برای درمان و مراقبت از تمام مراحل سرطان هستند. پزشک می‌تواند به بیمار کمک کند تا همه گزینه‌های درمانی، از جمله کار آزمایی های بالینی را در نظر بگیرد. 

مروری بر درمان

توضیحات اساسی از رایج ترین انواع درمان های مورد استفاده برای سرطان مثانه در زیر ذکر شده است. توصیه می شود بیمار برای آگاهی از همه گزینه های درمانی خود وقت بگذارد و حتماً در مورد چیزهایی که نامشخص هستند از پزشک خود سؤال بپرسد. همچنین، در مورد اهداف هر درمان با پزشک خود صحبت کند و اینکه در حین دریافت درمان چه انتظاراتی دارد. این نوع گفتگوها «تصمیم گیری مشترک» نامیده می شود. تصمیم گیری مشترک زمانی است که بیمار و پزشکان با هم کار می کنند تا درمان هایی را انتخاب کنند که متناسب با اهداف مراقبت بیمار باشد. تصمیم گیری مشترک به ویژه برای سرطان مثانه مهم است زیرا گزینه های درمانی مختلفی وجود دارد. 

برای مشاهده گزینه های درمانی کلی بر اساس وسعت سرطان مثانه، بخش بعدی این راهنما،  درمان بر اساس مرحله را بخوانید .

عمل جراحي

جراحی برداشتن تومور و برخی از بافت های سالم اطراف آن در طی یک عمل جراحی است. انواع مختلفی از جراحی برای سرطان مثانه وجود دارد. تیم مراقبت های بهداشتی در درمان سرطان معمولا متناسب با مرحله و درجه بیماری ممکن است یک جراحی خاص را توصیه کنند.

برداشتن تومور مثانه از طریق پیشابراه (TURBT). این روش برای تشخیص و مرحله بندی و همچنین درمان استفاده می شود. در طی TURBT، جراح یک سیستوسکوپ را از طریق مجرای ادرار وارد مثانه می کند. سپس جراح تومور را با استفاده از ابزاری با یک حلقه سیم کوچک، لیزر یا فولووراسیون (الکتریسیته پرانرژی) خارج می کند. قبل از شروع عمل، به بیمار داروی بیهوشی داده می شود تا حس درد را مسدود کند.

برای افراد مبتلا به سرطان مثانه غیر تهاجمی عضلانی، TURBT ممکن است بتواند سرطان را از بین ببرد. با این حال، پزشک ممکن است درمان های اضافی را برای کاهش خطر عود سرطان توصیه کند، مانند شیمی درمانی داخل مثانه یا ایمونوتراپی (به زیر مراجعه کنید). برای افراد مبتلا به سرطان مثانه مهاجم عضلانی، معمولاً درمان‌های اضافی شامل جراحی برای برداشتن مثانه یا، کمتر، پرتودرمانی توصیه می‌شود. شیمی درمانی معمولا در سرطان مثانه مهاجم عضلانی استفاده می شود. 

سیستکتومی رادیکال و تشریح غدد لنفاوی. سیستکتومی رادیکال برداشتن کل مثانه و احتمالاً بافت ها و اندام های مجاور است. برای مردان، معمولاً پروستات و بخشی از مجرای ادرار نیز برداشته می شود. برای زنان، رحم، لوله های فالوپ، تخمدان ها و بخشی از واژن ممکن است برداشته شود. برای همه بیماران، غدد لنفاوی در لگن برداشته می شود. به این عمل دیسکسیون غدد لنفاوی لگنی می گویند. تشریح غدد لنفاوی گسترده لگن دقیق ترین راه برای یافتن سرطانی است که به غدد لنفاوی گسترش یافته است. در شرایط نادر و بسیار خاص، ممکن است تنها بخشی از مثانه برداشته شود که به آن سیستکتومی جزئی می گویند. با این حال، این جراحی استاندارد مراقبت برای افراد مبتلا به بیماری تهاجمی عضلانی نیست.

در طی سیستکتومی لاپاراسکوپی یا روباتیک، جراح به جای 1 برش بزرگتر که برای جراحی باز سنتی استفاده می شود، چندین برش یا برش کوچک ایجاد می کند. سپس جراح از تجهیزات تلسکوپی با یا بدون کمک رباتیک برای برداشتن مثانه استفاده می کند. جراح باید برای برداشتن مثانه و بافت اطراف آن برشی ایجاد کند. این نوع عمل به یک جراح با تجربه بسیار در این نوع جراحی نیاز دارد. پزشک می‌تواند این گزینه‌ها را با بیمار در میان بگذارد و به وی در تصمیم‌گیری آگاهانه کمک کند.

انحراف ادرار. اگر مثانه برداشته شود، پزشک روش جدیدی برای دفع ادرار از بدن ایجاد می کند. یکی از راه‌های انجام این کار استفاده از بخشی از روده کوچک یا کولون برای منحرف کردن ادرار به سمت استوما یا استومی (روزنه‌ای) در قسمت بیرونی بدن است. سپس بیمار باید یک کیسه متصل به استوما برای جمع آوری و تخلیه ادرار بپوشد.

جراحان گاهی اوقات می توانند از بخشی از روده کوچک یا بزرگ برای ساختن یک مخزن ادرار استفاده کنند، که کیسه ای ذخیره سازی است که در داخل بدن قرار می گیرد. با این روش ها بیمار نیازی به کیسه ادراری ندارد. برای برخی از بیماران، جراح می تواند کیسه را به مجرای ادراری متصل کند و چیزی را ایجاد کند که مثانه جدید نامیده می شود، بنابراین بیمار می تواند ادرار را از بدن خارج کند. با این حال، اگر مثانه به طور کامل از ادرار تخلیه نشده باشد، ممکن است بیمار نیاز به وارد کردن لوله نازکی به نام کاتتر داشته باشد. همچنین، بیماران مبتلا به مثانه جدید دیگر حس ادرار کردن نخواهند داشت و باید ادرار کردن را طبق یک برنامه منظم یاد بگیرند. برای سایر بیماران، یک کیسه داخلی (داخل شکم) ساخته شده از روده کوچک ایجاد می شود و از طریق یک استومای کوچک به پوست روی شکم یا ناف (ناف) متصل می شود (به عنوان مثال “کیسه ایندیانا”). با این رویکرد، بیماران نیازی به پوشیدن کیف ندارند. بیماران کیسه داخلی را چندین بار در روز با وارد کردن یک کاتتر از طریق استومای کوچک و خارج کردن فوری کاتتر تخلیه می کنند.

عوارض جانبی جراحی سرطان مثانه

زندگی بدون مثانه می تواند بر کیفیت زندگی بیمار تأثیر بگذارد. یافتن راه هایی برای حفظ تمام یا بخشی از مثانه یک هدف مهم درمانی است. برای برخی از افراد مبتلا به سرطان مثانه مهاجم عضلانی، برنامه‌های درمانی شامل شیمی‌درمانی و پرتودرمانی پس از TURBT بهینه (به «حفظ مثانه» در درمان‌های مرحله‌ای مراجعه کنید ) ممکن است به عنوان جایگزینی برای برداشتن مثانه استفاده شود.

عوارض جانبی جراحی سرطان مثانه به روش انجام شده بستگی دارد. تحقیقات نشان داده است که داشتن یک جراح متخصص در زمینه سرطان مثانه می تواند نتیجه افراد مبتلا به سرطان مثانه را بهبود بخشد. بیماران باید با پزشک خود به طور مفصل صحبت کنند تا متوجه شوند دقیقاً چه عوارض جانبی ممکن است رخ دهد، از جمله عوارض جانبی ادراری و جنسی، و چگونه می توان آنها را مدیریت کرد. به طور کلی، عوارض جانبی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

  • طولانی شدن زمان بهبودی
  • عفونت 
  • لخته شدن خون یا خونریزی
  • ناراحتی بعد از جراحی و آسیب به اندام های مجاور
  • عفونت یا نشت ادرار پس از سیستکتومی یا انحراف ادرار. اگر یک مثانه جدید ایجاد شده باشد، ممکن است بیمار گاهی اوقات نتواند ادرار کند یا مثانه را به طور کامل تخلیه کند.
  • ناتوانی آلت تناسلی در نعوظ، (موسوم به اختلال نعوظ) ، پس از سیستکتومی. گاهی اوقات می توان سیستکتومی محافظ عصب را انجام داد. وقتی این کار با موفقیت انجام شود، مردان ممکن است نعوظ طبیعی داشته باشند.
  • آسیب به اعصاب لگن و از دست دادن احساس جنسی و ارگاسم در مردان و زنان. این مشکلات ممکن است با درمان بیشتر برطرف شود.
  • خطرات ناشی از بیهوشی یا سایر مسائل پزشکی همراه
  • از دست دادن استقامت یا قدرت بدنی برای مدتی

درمان با استفاده از دارو

درمان سیستمیک استفاده از دارو برای از بین بردن سلول های سرطانی است. این نوع دارو از طریق جریان خون یا به صورت خوراکی برای رسیدن به سلول های سرطانی در سراسر بدن (“سیستم” در “درمان سیستمیک”) داده می شود. درمان‌های سیستمیک معمولاً توسط یک انکولوژیست ، پزشکی که در درمان سرطان با دارو تخصص دارد، تجویز می‌شود.

روش‌های رایج برای انجام درمان‌های سیستمیک عبارتند از یک لوله داخل وریدی (IV) که با استفاده از یک سوزن یا در یک قرص یا کپسول که بلعیده می‌شود (خوراکی) تجویز می شود.

انواع درمان های سیستمیک مورد استفاده برای سرطان مثانه عبارتند از:

  • شیمی درمانی
  • ایمونوتراپی
  • درمان هدفمند

هر یک از این نوع درمان ها در زیر با جزئیات بیشتری مورد بحث قرار گرفته است. یک فرد ممکن است 1 نوع درمان سیستمیک را در یک زمان دریافت کند یا ترکیبی از درمان های سیستمیک را به طور همزمان دریافت کند. آنها همچنین می توانند به عنوان بخشی از یک برنامه درمانی که شامل جراحی و/یا پرتودرمانی است، داده شوند.

داروهای مورد استفاده برای درمان سرطان به طور مداوم در حال ارزیابی هستند. صحبت با پزشک اغلب بهترین راه برای آگاهی بیمار از عوارض جانبی و تداخلات احتمالی آنها با سایر داروها است. 

شیمی درمانی

شیمی درمانی استفاده از داروها برای از بین بردن سلول های سرطانی است که معمولاً با جلوگیری از رشد، تقسیم و ساخت سلول های بیشتر سلول های سرطانی انجام می شود. یک رژیم شیمی درمانی، یا برنامه، معمولاً شامل تعداد مشخصی از چرخه های انجام شده در یک دوره زمانی معین است. بیمار ممکن است 1 دارو را در یک زمان یا ترکیبی از داروهای مختلف در همان روز دریافت کند.

2 نوع شیمی درمانی وجود دارد که ممکن است برای درمان سرطان مثانه استفاده شود. نوع توصیه شده توسط پزشک و زمان تجویز بستگی به مرحله سرطان دارد. بیماران باید قبل یا بعد از جراحی با پزشک خود در مورد شیمی درمانی صحبت کنند.

  • شیمی درمانی داخل مثانه شیمی درمانی داخل مثانه یا موضعی معمولاً توسط متخصص اورولوژی انجام می شود. در طول این نوع درمان، داروها از طریق کاتتری که از طریق مجرای ادرار وارد مثانه شده است، وارد مثانه می شوند. درمان موضعی فقط سلول های تومور سطحی را که در تماس با محلول شیمی درمانی هستند، از بین می برد و لذا نمی تواند به سلول های تومور در دیواره مثانه یا سلول های توموری که به سایر اندام ها گسترش یافته اند برسد. Mitomycin-C (موجود به عنوان یک داروی ژنریک)، جمسیتابین (Gemzar)، دوستاکسل (Taxotere) و valrubicin (Valstar) داروهایی هستند که اغلب برای شیمی درمانی داخل مثانه استفاده می شوند. در سال 2020، FDA همچنین میتومایسین (Jelmyto) را برای درمان سرطان مجرای ادراری فوقانی با درجه پایین تایید کرد.
  • شیمی درمانی سیستمیک رایج ترین رژیم های شیمی درمانی سیستمیک یا کل بدن برای درمان سرطان مثانه عبارتند از:
    • سیس پلاتین و جمسیتابین
    • کربوپلاتین (موجود به عنوان یک داروی ژنریک) و جمسیتابین
    • MVAC که ترکیبی از 4 دارو است: متوترکسات (روماترکس، ترکسال)، وینبلاستین (ولبان)، دوکسوروبیسین و سیس پلاتین.
    • دوز متراکم (DD)-MVAC با حمایت از فاکتور رشد: این روش همانند رژیم MVAC است، اما زمان کمتری بین درمان ها وجود دارد و بیشتر جایگزین MVAC شده است.
    • دوستاکسل یا پاکلیتاکسل (موجود به عنوان یک داروی ژنریک)
    • پمترکسد (Alimta)

بسیاری از شیمی‌درمانی‌های سیستمیک همچنان در کار آزمایی های بالینی آزمایش می‌شوند تا مشخص شود کدام داروها یا ترکیبی از داروها برای درمان سرطان مثانه بهتر عمل می‌کنند. معمولا ترکیبی از داروها بهتر از یک دارو به تنهایی کار می کند. شواهد قویاً از استفاده از شیمی درمانی مبتنی بر سیس پلاتین قبل از جراحی رادیکال برای سرطان مثانه مهاجم عضلانی حمایت می کنند. به این “شیمی درمانی نئوادجوانت” می گویند.

اگر شیمی درمانی مبتنی بر پلاتین باعث کاهش یا کاهش یا تثبیت سرطان پیشرفته یا متاستاتیک اوروتلیال شود، ممکن است از ایمونوتراپی با avelumab (Bavencio، در زیر ببینید) برای جلوگیری یا به تاخیر انداختن عود سرطان و کمک به افراد برای طول عمر بیشتر استفاده شود. این درمان تعمیر و نگهداری سوئیچ نامیده می شود.

عوارض جانبی شیمی درمانی به دارو، رژیم ترکیبی و دوز مصرفی بستگی دارد، اما می تواند شامل خستگی، خطر عفونت، لخته شدن خون و خونریزی، از دست دادن اشتها، تغییر طعم، حالت تهوع و استفراغ، ریزش مو، اسهال و … باشد. دیگران. این عوارض معمولا پس از پایان درمان از بین می روند.

ایمونوتراپی

ایمونوتراپی که درمان بیولوژیکی نیز نامیده می شود، برای تقویت دفاع طبیعی بدن برای مبارزه با سرطان طراحی شده است. از مواد ساخته شده توسط بدن یا در آزمایشگاه برای بهبود، هدف قرار دادن یا بازیابی عملکرد سیستم ایمنی استفاده می کند. می توان آن را به صورت موضعی یا در سراسر بدن تجویز کرد.

درمان موضعی

باسیلوس کالمته-گورین (BCG). داروی استاندارد ایمونوتراپی برای سرطان مثانه، مایکوباکتریوم ضعیف شده ای به نام BCG است که شبیه باکتری عامل سل است. BCG مستقیماً از طریق کاتتر در مثانه قرار می گیرد. به این درمان داخل مثانه می گویند. BCG به پوشش داخلی مثانه متصل می شود و سیستم ایمنی را برای از بین بردن سلول های تومور تحریک می کند. BCG می تواند علائمی شبیه آنفولانزا، تب، لرز، خستگی، احساس سوزش در مثانه، خونریزی از مثانه و غیره ایجاد کند.

اینترفرون (Roferon-A، Intron A، Alferon). اینترفرون نوع دیگری از ایمونوتراپی است که به ندرت ممکن است به عنوان درمان داخل مثانه انجام شود. اگر استفاده از BCG به تنهایی به درمان سرطان کمک نکند، گاهی اوقات با BCG ترکیب می شود، اما امروزه بسیار نادر است.

درمان سیستمیک

مهارکننده Immune checkpoint . یک حوزه فعال تحقیقات ایمونوتراپی، بررسی داروهایی است که پروتئینی به نام PD-1 یا لیگاند آن، PD-L1 را مسدود می کنند. PD-1 در سطح سلول های T یافت می شود که نوعی گلبول سفید هستند که مستقیماً به سیستم ایمنی بدن در مبارزه با بیماری کمک می کند. از آنجایی که PD-1 سیستم ایمنی را از تخریب سلول های سرطانی باز می دارد، توقف عملکرد PD-1 به سیستم ایمنی اجازه می دهد تا سرطان را بهتر از بین ببرد.

  • آتزولیزوماب (Tecentriq). آتزولیزوماب یک مهارکننده PD-L1 است. این می تواند برای درمان سرطان پیشرفته ادراری در افرادی که نمی توانند شیمی درمانی مبتنی بر سیس پلاتین دریافت کنند و دارای تومورهایی هستند که PD-L1 را بیش از حد بیان می کنند، استفاده می شود. در ایالات متحده، افرادی که نمی توانند شیمی درمانی مبتنی بر پلاتین دریافت کنند، می توانند بدون توجه به اینکه تومورهای آنها PD-L1 را بیش از حد بیان می کند یا خیر، آتزولیزوماب دریافت کنند.
  • Avelumab (Bavencio). اگر شیمی درمانی سرطان پیشرفته یوروتلیال را کند یا کوچک کرده باشد، مهارکننده PD-L1 آولوماب را می توان بعد از شیمی درمانی، صرف نظر از اینکه تومور PD-L1 را بیان می کند یا خیر، تجویز کرد، زیرا نشان داده شده است که طول عمر و کاهش خطر بدتر شدن سرطان را کاهش می دهد. این نوع درمان را درمان نگهدارنده سوئیچ می نامند . Avelumab همچنین می تواند برای درمان سرطان اوروتلیال پیشرفته یا متاستاتیک که با شیمی درمانی پلاتین متوقف نشده است استفاده شود.
  • Nivolumab (Opdivo). Nivolumab یک مهارکننده PD-1 است که می تواند برای درمان سرطان یوروتلیال پیشرفته یا متاستاتیک که با شیمی درمانی پلاتین متوقف نشده است استفاده شود. همچنین ممکن است پس از برداشتن کامل سرطان، که درمان کمکی نامیده می‌شود، برای کاهش احتمال عود آن در افرادی که بر اساس مرحله سرطان در معرض خطر بالای عود هستند، تجویز شود.
  • پمبرولیزوماب (کیترودا). پمبرولیزوماب یک مهارکننده PD-1 است که می تواند برای درمان سرطان مثانه در این شرایط استفاده شود.
    • کارسینوم اوروتلیال پیشرفته یا متاستاتیک که با شیمی درمانی پلاتین متوقف نشده است. این تنها ایمونوتراپی است که نشان داده شده است که به افرادی که در این شرایط قرار دارند کمک می کند عمر طولانی تری داشته باشند (در مقایسه با شیمی درمانی تاکسان یا وینفلونین).
    • سرطان مثانه غیر تهاجمی عضلانی (Tis) که با درمان BCG در افرادی که نمی توانند سیستکتومی رادیکال را انجام دهند یا انتخاب نمی کنند، متوقف نشده است.
    • سرطان پیشرفته ادراری در افرادی که نمی توانند شیمی درمانی مبتنی بر سیس پلاتین دریافت کنند و دارای تومورهایی هستند که PD-L1 را بیش از حد بیان می کنند.
    • در ایالات متحده، افرادی که نمی توانند شیمی درمانی مبتنی بر پلاتین دریافت کنند، می توانند بدون توجه به اینکه تومورهای آنها PD-L1 را بیش از حد بیان می کند، پمبرولیزوماب دریافت کنند.

مهارکننده‌های Immune checkpoint همچنان در چندین کار آزمایی بالینی در تمام مراحل سرطان مثانه مورد مطالعه قرار می‌گیرند.

انواع مختلف ایمونوتراپی می تواند عوارض جانبی مختلفی ایجاد کند. عوارض جانبی رایج شامل خستگی، واکنش های پوستی (مانند خارش و بثورات)، علائم شبیه آنفولانزا، تغییرات عملکرد غده تیروئید، تغییرات هورمونی و/یا وزن، اسهال و التهاب ریه، کبد و روده و غیره است. هر عضوی از بدن می تواند هدف یک سیستم ایمنی بیش فعال باشد، بنابراین بیمار باید با پزشک خود در مورد عوارض جانبی احتمالی ایمونوتراپی توصیه شده برای شما صحبت کند تا بداند که به دنبال چه تغییراتی باشد و بتواند آنها را زودتر به تیم مراقبت های بهداشتی گزارش دهد. 

درمان هدفمند

درمان هدفمند درمانی است که ژن‌ها، پروتئین‌ها یا محیط بافتی خاص سرطان را هدف قرار می‌دهد که به رشد و بقای سرطان کمک می‌کند. این نوع درمان رشد و گسترش سلول های سرطانی را مسدود می کند و سعی می کند آسیب به سلول های سالم را محدود کند.

همه تومورها اهداف یکسانی ندارند. برای یافتن موثرترین درمان، پزشک ممکن است آزمایش‌های ژنومی را برای شناسایی ژن‌ها، پروتئین‌ها و سایر عوامل در تومور شما انجام دهد. این به پزشکان کمک می‌کند تا هر زمان که ممکن است، هر بیمار را با مؤثرترین درمان استاندارد و آزمایش‌های بالینی مرتبط بهتر مطابقت دهند. علاوه بر این، مطالعات تحقیقاتی برای یافتن اطلاعات بیشتر در مورد اهداف مولکولی خاص و درمان های جدید برای آنها ادامه دارد.

اردفیتینیب (بالورسا). Erdafitinib دارویی است که از راه خوراکی (خوراکی) تجویز می شود و برای درمان افراد مبتلا به سرطان یوروتلیال پیشرفته یا متاستاتیک با تغییرات ژنتیکی FGFR3 یا FGFR2 که در طول یا بعد از شیمی درمانی پلاتین به رشد یا گسترش خود ادامه داده است، تأیید شده است. یک آزمایش خاص مورد تایید FDA وجود دارد تا مشخص شود چه کسانی ممکن است از درمان با اردافیتینیب سود ببرند.

عوارض جانبی رایج اردافیتینیب ممکن است شامل افزایش سطح فسفات، زخم‌های دهان، خستگی، حالت تهوع، اسهال، خشکی دهان/پوست، جدا شدن ناخن از بستر یا شکل‌گیری ضعیف ناخن، و تغییر در اشتها و طعم و غیره باشد. Erdafitinib همچنین ممکن است باعث مشکلات نادر اما جدی چشم شود، از جمله رتینوپاتی و جدا شدن اپیتلیال، که می تواند باعث ایجاد نقاط کور شود که به آن نقص میدان بینایی می گویند. ارزیابی توسط چشم پزشک یا اپتومتریست حداقل در 4 ماه اول، همراه با ارزیابی مکرر شبکه Amsler در خانه ضروری است.

Enfortumab vedotin-ejfv (Padcev) برای درمان سرطان پیشرونده محلی (غیرقابل برداشت) یا متاستاتیک اوروتلیال در موارد زیر تایید شده است:

  • افرادی که قبلاً یک مهارکننده ایمن ایمن PD-L1 دریافت کرده اند (به «ایمونوتراپی» در بالا مراجعه کنید) و شیمی درمانی پلاتین
  • افرادی که نمی توانند شیمی درمانی سیس پلاتین دریافت کنند و قبلاً 1 یا چند درمان دریافت کرده اند

Enfortumab vedotin-ejfv یک ترکیب آنتی بادی دارویی است که نکتین-4 را که در سلول های سرطانی ادراری وجود دارد، هدف قرار می دهد. ترکیبات آنتی بادی-دارو به اهداف روی سلول های سرطانی متصل می شوند و سپس مقدار کمی از داروی سرطان را مستقیماً در سلول های تومور آزاد می کنند. عوارض جانبی رایج انفورتوماب ودوتین-اجفو شامل خستگی، نوروپاتی محیطی، بثورات پوستی، ریزش مو، تغییر در اشتها و طعم، حالت تهوع، اسهال، خشکی چشم، خارش، خشکی پوست و افزایش قند خون و غیره است. 

Sacituzumab govitecan (Trodelvy) . ساسیتوزوماب گوویتکان برای درمان سرطان یوروتلیال پیشرفته یا متاستاتیک محلی که قبلاً با شیمی درمانی پلاتین و مهارکننده ایست بازرسی ایمنی PD-1 یا PD-L1 درمان شده است، تأیید شده است، که برای بسیاری از افراد مبتلا به کارسینوم ادراری اعمال می شود. ساسیتوزوماب گوویتکان مانند انفورتوماب ودوتین-اجفو یک ترکیب آنتی بادی دارویی است اما ساختار، اجزا و مکانیسم اثر بسیار متفاوتی دارد. عوارض جانبی رایج ساسیتوزوماب گوویتکان ممکن است شامل تعداد کم گلبول های سفید خاص (نوتروپنی)، حالت تهوع، اسهال، خستگی، ریزش مو، کم خونی، استفراغ، یبوست، کاهش اشتها، بثورات پوستی، درد شکم و چند اثر کمتر شایع دیگر باشد.

پرتو درمانی

پرتودرمانی استفاده از اشعه ایکس با انرژی بالا یا ذرات دیگر برای از بین بردن سلول های سرطانی است. پزشکی که در انجام پرتودرمانی برای درمان سرطان تخصص دارد، رادیوتراپی انکولوژیست نامیده می شود. رایج ترین نوع پرتودرمانی پرتودرمانی خارجی نامیده می شود که پرتودرمانی است که از یک دستگاه خارج از بدن انجام می شود. هنگامی که پرتودرمانی با استفاده از ایمپلنت انجام می شود، پرتودرمانی داخلی یا براکی تراپی نامیده می شود. با این حال، براکی تراپی در سرطان مثانه استفاده نمی شود. یک رژیم یا برنامه پرتودرمانی معمولاً شامل تعداد معینی از درمان است که در یک دوره زمانی معین انجام می شود.

پرتودرمانی معمولاً به تنهایی به عنوان یک درمان اولیه برای سرطان مثانه استفاده نمی شود، اما معمولاً همراه با شیمی درمانی سیستمیک انجام می شود. برخی از افرادی که نمی توانند شیمی درمانی دریافت کنند ممکن است به تنهایی پرتودرمانی را دریافت کنند. پرتودرمانی ترکیبی و شیمی درمانی ممکن است برای درمان سرطانی که فقط در مثانه قرار دارد استفاده شود:

  • برای از بین بردن هر سلول سرطانی که ممکن است پس از TURBT بهینه باقی بماند، بنابراین لازم نیست تمام یا بخشی از مثانه، در صورت لزوم، برداشته شود.
  • برای تسکین علائم ناشی از تومور، مانند درد، خونریزی یا انسداد

عوارض جانبی پرتودرمانی ممکن است شامل خستگی، واکنش های خفیف پوستی و حرکات شل روده باشد. برای سرطان مثانه، عوارض جانبی بیشتر در ناحیه لگن یا شکم رخ می دهد و ممکن است شامل تحریک مثانه، نیاز به دفع مکرر ادرار در طول دوره درمان، و خونریزی از مثانه یا راست روده باشد. سایر عوارض جانبی ممکن است کمتر رخ دهد. اکثر عوارض جانبی نسبتاً زود پس از پایان درمان از بین می روند.

اثرات فیزیکی، عاطفی و اجتماعی سرطان

سرطان و درمان آن باعث علائم جسمی و عوارض جانبی و همچنین عوارض عاطفی، اجتماعی و مالی می شود. مدیریت همه این اثرات، مراقبت تسکینی یا مراقبت حمایتی نامیده می شود. این بخش مهمی از مراقبت بیمار است که همراه با درمان هایی برای کند کردن، متوقف کردن یا از بین بردن سرطان در نظر گرفته شده است.

مراقبت تسکینی بر بهبود احساس بیمار در طول درمان با مدیریت علائم و حمایت از بیماران و خانواده‌هایشان با سایر نیازهای غیرپزشکی تمرکز دارد. هر فردی، صرف نظر از سن یا نوع و مرحله سرطان، ممکن است این نوع مراقبت را دریافت کند. و اغلب زمانی بهترین نتیجه را دارد که بلافاصله پس از تشخیص سرطان پیشرفته شروع شود. افرادی که مراقبت های تسکینی را همراه با درمان سرطان دریافت می کنند، اغلب علائم شدید کمتری دارند، کیفیت زندگی بهتری دارند، گزارش می دهند که از درمان رضایت بیشتری دارند و ممکن است عمر طولانی تری داشته باشند.

درمان‌های تسکینی بسیار متفاوت هستند و اغلب شامل دارو، تغییرات تغذیه‌ای، تکنیک‌های آرام‌سازی، حمایت عاطفی و معنوی و سایر درمان‌ها می‌شوند. 

قبل از شروع درمان، لازم است که بیمار با پزشک خود در مورد اهداف هر درمان در برنامه درمانی صحبت کند. همچنین باید در مورد عوارض جانبی احتمالی برنامه درمانی خاص و گزینه های مراقبت تسکینی صحبت کند.

در طول درمان، تیم مراقبت بهداشتی ممکن است از بیمار بخواهد که به سوالاتی در مورد علائم و عوارض جانبی خود پاسخ دهد و هر مشکل را شرح دهد. الازم است که بیمار اگر مشکلی دارد حتما به تیم مراقبت های بهداشتی اطلاع دهد. این به تیم مراقبت های بهداشتی کمک می کند تا علائم و عوارض جانبی را در سریع ترین زمان ممکن درمان کنند. همچنین می تواند به جلوگیری از مشکلات جدی تر در آینده کمک کند.

بهبودی و احتمال عود

بهبودی زمانی است که سرطان در بدن قابل تشخیص نباشد و علائمی وجود نداشته باشد. این حالت را می‌توان حالت «بدون شواهدی از بیماری» یا NED نیز نامید.

بهبودی ممکن است موقت یا دائمی باشد. این عدم اطمینان باعث می شود بسیاری از افراد نگران بازگشت سرطان باشند. در حالی که بسیاری از بهبودی ها دائمی هستند، مهم است که بیمار با پزشک خود در مورد احتمال بازگشت سرطان صحبت کند. درک خطر عود و گزینه های درمانی ممکن است به بیمار کمک کند در صورت بازگشت سرطان احساس آمادگی بیشتری داشته باشد.

اگر سرطان پس از درمان اولیه عود کند، سرطان عود کننده نامیده می شود. ممکن است در همان مکان (به نام عود موضعی)، نزدیک (عود منطقه ای)، یا در مکان دیگری (عود دور، که به عنوان متاستاز نیز شناخته می شود) عود کند.

هنگامی که این اتفاق می افتد، یک چرخه آزمایشی جدید دوباره شروع می شود تا هرچه بیشتر در مورد عود یاد بگیرد. پس از انجام این آزمایش، بیمار و پزشک در مورد گزینه های درمانی صحبت خواهند کرد.

به طور کلی، سرطان‌های مثانه غیر تهاجمی عضلانی که در همان محل تومور اصلی یا در جای دیگری در مثانه عود می‌کنند، ممکن است به روشی مشابه سرطان اول درمان شوند. با این حال، اگر سرطان پس از درمان به بازگشت خود ادامه دهد، سیستکتومی رادیکال ممکن است توصیه شود. از بین بردن سرطان های مثانه که در خارج از مثانه عود می کنند با جراحی دشوارتر است و اغلب با روش های درمانی با استفاده از درمان سیستمیک، پرتودرمانی یا هر دو درمان می شوند. پزشک همچنین ممکن است آزمایش‌های بالینی را پیشنهاد کند که در حال مطالعه راه‌های جدید برای درمان این نوع سرطان عودکننده هستند. در هر طرح درمانی ، مراقبت تسکینی می تواند برای تسکین علائم و عوارض جانبی مهم باشد.

افراد مبتلا به سرطان عود کننده اغلب احساساتی مانند ناباوری یا ترس را تجربه می کنند. لذا توصیه می ود که بیمار در این مورد با تیم مراقبت‌های بهداشتی در مورد این احساسات صحبت کند و در مورد وجود خدمات پشتیبانی برای مقابله با این حالات اطلاعات کسب کند.

اگر درمان جواب نداد

بهبودی کامل از سرطان مثانه همیشه امکان پذیر نیست. اگر سرطان قابل درمان یا کنترل نباشد، بیماری ممکن است پیشرفته یا متاستاتیک نامیده شود.

این تشخیص استرس زا است و برای بسیاری از افراد بحث سرطان پیشرفته دشوار است. با این حال، مهم است که بیمار برای بیان احساسات، ترجیحات و نگرانی های خود با تیم مراقبت های بهداشتی خود گفتگوهای باز و صادقانه داشته باشد. تیم مراقبت های بهداشتی مهارت ها، تجربه، تخصص و دانش ویژه ای برای حمایت از بیماران و خانواده های آنها دارد و برای کمک به آنها آماده است. اطمینان از اینکه فرد از نظر فیزیکی راحت است، عاری از درد است و از نظر عاطفی حمایت می شود بسیار مهم است.

بیمارانی که سرطان پیشرفته دارند و انتظار می رود کمتر از 6 ماه عمر کنند، ممکن است بخواهند مراقبت های بیمارستانی را در نظر بگیرند. مراقبت از آسایشگاه نوع خاصی از مراقبت های تسکینی است که برای ارائه بهترین کیفیت زندگی ممکن برای افرادی که نزدیک به پایان عمر هستند طراحی شده است. توصیه می شود که بیمار و خانواده ها با تیم مراقبت‌های بهداشتی درباره گزینه‌های مراقبت از آسایشگاه صحبت کنند، این گزینه ها شامل مراقبت در خانه، در یک مرکز ویژه یا سایر مکان‌های مراقبت‌های بهداشتی باشد. مراقبت های پرستاری و تجهیزات ویژه می تواند ماندن در خانه را برای بسیاری از خانواده ها به گزینه ای کاربردی تبدیل کند. 

در صورت تمایل به تکمیل و یا به روز رسانی مطالب این صفحه با ما تماس بگیرید.

برای ارسال پیام کلیک کنید